Spiegelje

Meer informatie

Bang voor wat ik niet geleerd had

De vraag aan mij als kind wat ik later wilde worden heb ik altijd raar gevonden. Dat betekende waarschijnlijk dat ik nog niks was. Omdat ik ‘goeie oren’ had, ging ik naar het conservatorium. Hier ontwikkelde ik mijn creativiteit, niet alleen op muzikaal gebied, ik werd ook ruimdenkender. Doodeng vond ik het om alleen op het podium of voor de klas te zijn. Ik leerde samen te werken en om fouten te maken. Het waren stuk voor stuk eigenschappen die ik als kind niet heb leren ontwikkelen, waarvoor ik bang was.

Goed kijken naar de ander, mezelf en het moment

Toen ik mijn studie had afgerond, ging ik muziekles geven aan mensen met een verstandelijke beperking. Dat voelde als thuiskomen. Het bijzondere gedrag van deze mensen leerde me iedere keer goed naar mezelf en de ander te kijken. Hoe meer ik de schijn ophield van het wel te weten, hoe harder ik de bal terugkreeg.

Behoefte aan controle

De cliënten waren een enorme spiegel voor me. Dat was soms heel pijnlijk. Ik leerde om niets vanzelfsprekend te vinden. Niet van de ander noch van mezelf. Wanhopig en onmachtig voelde ik me als ik het gedrag van de ander niet kon doorgronden en onder controle had. Ik besefte dat het om mijn eigen behoefte aan controle ging. Een veel voorkomende menselijke eigenschap, zo zag ik pas jaren later.

Mijn grootste leer- en speerpunt

Het bijzondere gedrag intrigeerde me en ik ging sociaal pedagogische hulpverlening studeren. Ik had verschillende banen in de zorg. Ik vond het confronterend om te merken dat ik míjn eigen angst en jaloezie vaak op één zette. Veel van de cliëntdoelen bleken gebaseerd op mijn verlangens en emoties. Terugkijkend op 25 jaar zorg denk ik dat mijn grootste leer- en speerpunt geweest is: reflecteren op mijn eigen gedrag om ruimte te maken voor wie de ander werkelijk is en wat hij wil.

Luisteren op een andere manier

In mijn werk als trainer leerde ik anderen kijken naar het gedrag ‘onder de ijsberg’. En te luisteren naar de woorden achter de woorden. Zo kwamen mijn goeie oren op een andere manier van pas. Ik leerde dat als je verder durft te kijken naar het gehakketak over wie er gelijk heeft, er vaak een pijnlijk oud stukje zeer onder zit. Oud zeer dat vermeden wordt en bedekt met overlevingsgedrag.

‘Juke stelt je op je gemak. Je kunt volledig jezelf zijn en alles zeggen wat er in je opkomt. De coaching heeft er voor gezorgd dat ik zachter voor mezelf ben geworden’ – Mireille –

Kennis van eigen pijn en gedrag

Het werk in de zorg ging me frustreren. Ik zwierf in een cirkel waarin ik ervan overtuigd werd dat het kennen van mijn eigen pijn en gedrag een voorwaarde is voor het werken met dat van een ander. Daar was weinig aandacht en tijd voor. Ik was toe aan iets nieuws, zegde mijn baan op, waagde de sprong en ging mediteren. Ik werd geboeid door de verdieping tot zelfreflectie die het me bracht. En brengt. Ik leer om via de ander in mijn eigen spiegel te kijken. Om patronen te doorzien en mijzelf te ontmoeten in alles wie ik op dit moment ben.

Zencoach en begeleider IZR-systemisch werk

Ik begon de opleiding tot zencoach en combineerde die met de opleiding tot begeleider IZR-systemisch werk. Voor mij zijn beide vormen tot zelfreflectie een prachtige aanvulling op elkaar. Iedere dag leer ik weer meer over een stukje van mezelf dat ik óók ben: creatief, ruimdenkend, onbevangen, humoristisch, confronterend, openhartig, maar ook ongeduldig, lui, egoïstisch, jaloers en angstig.

Benieuwd naar jou

Wil je ook weten wie jij bent? Ik ben nieuwsgierig naar jou. Neem gerust contact met me op voor een vrijblijvende kennismaking of een eerste afspraak. Wil je meer lezen over wat ik doe en gedaan heb, lees dan (linkedIn) .